ربیع امد

بسم رب المهدی

ربیع, آمد دلم سرمست یار است
بهار من تماشای نگار است
دلی دارم میان سینه ی خود
که تا وقت ظهورش بی قرار است

مرام و مذهب من انتظار است
بدون یار ، هستی در غبار است
پر از جور و ستم گردیده عالم
جهان مشتاق یاری تکسوار است

وجودم بی قرار وصل یار است
اسیر آن نگار گل عذار است
ز هجران و فراقش تا بیاید
دلم مانند لاله داغدار است

ربیع آمد و نگار هم می آید
با آمدنش بهار هم می آید
احیاگر دین احمدی یعنی که
آن دلبر تکسوار هم می آید